Kakum

En zo is alweer de vijfde hele dag in Ghana voorbij, de zesde als je de reisdag meetelt. We begonnen vandaag met hetzelfde als wat we gistermiddag deden: niets. Om elf uur zouden we vertrekken naar Kakum National Park, maar tot die tijd, mochten we nog doen wat we wilden. Een Nederlandse man stelde ons tijdens het ontbijt voor om ons te brengen naar de plek waar de vele vissersboten die de kust bewoonden werden gemaakt. Ik accepteerde het aanbod maar al te gretig. Uiteindelijk gingen alleen Meneer van Essen, Mevrouw Breedveld, Emilia, Hanno, Wiesje en Ik. Toen we daar aankwamen(een strandwandeling van circa 10 minuten) werd ons kort maar krachtig uitgelegd hoe die boten gemaakt werden. Het bleek dat een vissersboot werd gemaakt door één boom uit te hollen. Daarop werd nog planken vastgetimmerd, opdat je nog kan zitten. De boten waren zeer groot en ik vroeg me af hoe in godsnaam ze de bomen überhaupt naar het strand hadden gebracht, maar die vraag bleef helaas onbeantwoord. Om Elf uur stapten we allemaal in de auto voor een reis naar het park. De reis duurde niet heel lang en zeker met de Michael Jackson cd die we gisteren hadden gekocht, leek de tijd voorbij te vliegen. Helaas is het Kakum National Park een Tropisch regenwoud om een reden… Zodra we daar aankwamen viel de regen met bakken uit de hemel en de anders hete lucht voelde vrij klam(en uiteraard vochtig) aan. Zodra het droog werd vertrokken we het woud in, helaas voelde Mathijs zich niet zo goed en besloot achter te blijven. Eerst liepen we een flink eind omhoog en na 10 minuten lopen kwamen we uit bij de beruchte “Touwbrug” van het park: Meerdere bruggen die in een cirkel tussen hoog uitstekende bomen liepen, waarmee je niet alleen dertig meter boven de grond zat, maar ook een grandioos uitzicht op het gigantische park. Eerst kregen we een korte waarschuwing voor de mensen met hoogtevrees, maar daarna gingen we weer verder. Tussen de touwbruggen(waar overigens geen katrollen of iets dergelijks aan vast zitten) zaten kleine platvormen, waarop je het uitzicht kon bekijken, dit was eigenlijk gewoon bomen zover je kon zien, met af en toe een hogere boom die boven de andere uitsteekt alsof hij speciaal was. Toen we klaar waren met het, eerlijk gezegd vrij kleine, rondje, moesten wij van de gids even zitten. Zoals de meesten andere Ghanese sprak ook deze met een zwaar accent die het, anders vlekkeloze Engels, onverstaanbaar maakte. Enige woorden kon ik er wel uit verstaan: ‘Heavy Downpour’ en ‘life may not be in save hands’. Genoeg om te begrijpen dat we beter konden vertrekken. We moesten meteen terug omdat het zeer hard zou gaan regenen. Toen we eenmaal veilig en wel terug waren gekomen, stapten we in de auto en begonnen we aan de tweeëneenhalf uur durende reis terug naar Lagoon Lodge, waar we koffers weer terugkregen en daarna weer gewoon eten. Zo was alweer de vijfde dag voorbij, de eerste dag waar het echt regende. Ik kijk zeer uit naar morgen, wanneer we naar de middelbare school gaan. Maar eerst, welterusten.